Dit had eigenlijk een blogje moeten worden over het voor/nadeel van beta software maar na versie 3 geef ik het op. Het feit dat ik drie keer een simpele blog herschrijf raakt iets fundamentelers, iets veel belangrijkers. Ik zit opgesloten in het gevoel dat “niets” goed genoeg is, dat een tikfoutje het einde van de wereld is. Nadenken waarom dit gebeurt is per definitie interessanter dan de eerste onderwerpen. Dus Eelco waarom word je al spastisch bij een simpel blogje en bij al het andere wat je in het dagelijks leven doet? Dat zit denk ik zo:

Ik weet vooral wat ik niet zo goed kan

Echt, waar mijn verbeterpunten liggen kan ik je zo vertellen maar, waar ik echt goed in ben, waar ik in uitblink? Dat weet ik veel minder goed. Of eigenlijk beredeneer ik dat makkelijk weg. Anderen kunnen ook wat ik kan maar, dan beter. Dat is niet waar want in de afgelopen jaren heb ik een unieke combinatie van vaardigheden opgebouwd. Het is waar dat ik niet in één ding uitblink maar, ik ben veelzijdig en dat is ook een kwaliteit.

Als je te vaak knappe dingen doet wordt het gewoon

Als je als rolstoelgebruiker iets doet is het bij voorbaat knap. Als ik vertel dat ik op mijzelf woon is dat gegarandeerd knap, op vrijdagavond een pilsje drinken in een onbekende kroeg is reden voor een compliment. Het grote nadeel? ik hoor zo vaak dat iets knap is, dat het niet meer aankomt.

Weet je wat wel aan komt? Het gevoel dat andere van alles van je verwachten. Je bent immers een succesvol student, opgeklommen van het speciaal onderwijs naar het hbo. Dit ga je dus ook mákkelijk halen. Hoppa, voel je hem? Dan kan ik natuurlijk niet keihard op mijn bek gaan want dan faal ik. Pressure! Tel daarbij mijn schommelende lichamelijke gezondheid, perfectionisme en de neiging de lat te hoog te leggen op en je hebt de perfecte cocktail voor totale verlamming.

Kleine stapjes zetten

De laatste maanden kom ik weer uit mijn schulp en bouw ik aan mijn zelfvertrouwen. Ik schaam mij niet meer als ik mijn teksten laat controleren door collega’s en leer van de rode pen. Het is gaaf om de groei te zien op allerlei verschillende vlakken. Ik kan leren in vrijheid zonder bang te zijn voor een oordeel. Ook zie ik steeds meer hoe ik daadwerkelijk een bijdrage lever aan de afdeling. En mijn aandeel mag dan klein en “gewoon” voelen, elke morgen stap ik het gebouw binnen langs posters waar ik verantwoordelijk voor ben geweest. Ook al deed ik “gewoon” mijn werk.

Weet je wat het is met angsten? Je moet ze aangaan, ermee worstelen en overwinnen. Dat is mij gelukt op stage, laat mij maar lekker leren daar. Nu de angst overwinnen bij schoolwerk want ik schijt zeven kleuren wanneer ik dat inlever voor feedback.