Eigenlijk wilde ik hier een stuk plaatsen naar aanleiding van een gebeurtenis in mijn omgeving. De gebeurtenis is een mooie kapstok om iets te zeggen wat ik al tijden wil zeggen. Toch is dat stuk er niet gekomen. Dat zit zo:

Het voelde niet lekker want: te privé

Hoe mooi de kapstok ook is. De situatie is te privé en ging niet over mij. Ik vind niet dat ik het recht heb om de situatie te gebruiken om een punt te maken. Dat gaat in dit specifieke geval tegen mijn fatsoensnorm in. Jammer van de blog, maar er komt binnenkort vast een nieuw kapstokje waar ik het aan op kan hangen.

De fatsoensnorm is belangrijker dan het verhaal

Ik ben geen verslaggever die nieuws moet brengen, die voor het ethische dilemma staat: “moet ik dit de wereld melden of deze mensen hun privacy gunnen.” In mijn geval is de fatsoensnorm altijd belangrijker dan het verhaal. Bloggen over andermans rug is not done.

Toch is het een dilemma

Wanneer blog je ergens wel over en wanneer niet. Hoe ga je om met namen? “Kees woont in Amerika” voelt veel meer betrokken dan “Een vriend van mijn in Amerika.” dat voelt veel minder persoonlijk. Stel dat je dankbaar bent, dan is het benomen van een naam een vorm van respect, ook als die persoon daar niet om gevraagd heeft.

Je kunt (bijna) altijd toestemming vragen

Meestal los ik soortgelijke problemen op door toestemming te vragen voor ik de blog plaats. Mijn ervaring is dat men het over het algemeen leuk vinden als je over ze blogt. Het nadeel van toestemming vragen is het het je veel meer tijd kost dan je lief is, en soms is het door omstandigheden niet mogelijk. Dan sneuvelt het verhaal uit respect voor de ander.