Er was eens een schip dat jarenlang op zee verbleef. Dagelijks beukte het schip in op de zee als het zijn ergste vijand was. De zee kon het op een dag niet meer verdragen en besloot tijdens een heftige storm het schip tot zich te nemen. De zee slokte het schip op als ware het haar laatste keer.

Toen de storm eindelijk over was dacht de zee verlost te zijn. Het leek de oplossing om weer vrij te zijn. De zee was blij tot zij op een warme zomerdag eenzaam alleen bleef. Geen spelende kinderen, zonnende mensen, nee de zee was alleen.

Het schip dat zij tot zich nam bleek van groot belang voor hen die haar eerder gezelschap hielden. Nu was de zee alleen. De tranen waren het enige wat de zee nog vernam van de mensen die haar eerder zo heerlijk gezelschap hielden.