Wow, ik wilde zojuist naar bed gaan, maar ik moet iets van mijn hart. Dat zit zo, in het vorige bericht vertelde ik dat ik de eerstvolgende wijkdienst de preek mag verzorgen en dat ik dat ontzettend spannend en eng vind. Nu een dag later ben ik stil, stil van alle mooie reacties.  

Bijna blijven steken in concepten

Jullie weten het niet, maar de blog van gisteren was er bijna niet geweest. Of beter gezegd, het artikel was bijna niet gepubliceerd. Ik vond het niet goed genoeg. Bang wat andere ervan zouden kunnen gaan vinden. Gek eigenlijk, want ik heb er vrijwel alleen positieve reacties op gehad, dus waar was ik bang voor.

Eén en al (onverwachte) liefde

Het raakt mij hoeveel mensen er positief op reageren. Hoeveel liefde er op deze manier “digitaal” wordt gegeven. Het voelt bijzonder dat zoveel mensen een aanmoediging sturen en “in mijn geloven”. Ik kan het van iedereen zo waarderen. Of het nou Claudia uit Groningen is die vraagt of ze de dienst kan bijwonen of de buurman. Alle positiviteit rondom deze beslissing, daar krijg ik het warm van. Dankjewel!

Wat het artikel zo bijzonder maakt

Het is misschien wat flauw, maar ik vroeg mij eerder vandaag af waarom het artikel zoveel positieve reactie had veroorzaakt. Ik schrijf weliswaar niet voor de reactie’s maar het maakt het is ontzettend leuk om reacties te krijgen op hetgeen wat ik schrijf. Ik denk dat ik eruit ben. Het bijzondere aan het artikel van gisteren is dat het oprecht een kijkje gaf in mijn gedachtewereld. Open, eerlijk, zonder alle filters. Heerlijk! Dat is waar bloggen voor bedoeld is. Open en oprecht jezelf zijn.

Het resultaat van vele processen

Nu ik er over nadenk is het artikel het resultaat van vele processen die ik momenteel aan het doorlopen ben. Processen die mij langzaam terugbrengen naar mijn eigen gevoel, mijn kern, mijn zijn. Maar dat is wellicht iets voor een andere keer. Voor nu: bedankt voor alle mooie reacties.