Zo nu en dan moet je nieuwe dingen proberen in je leven. Dinsdag was zo’n moment. Ik nam het penseel ter hand en schilderde (al zeg ik het zelf) een ware Picasso.

De kwast ter hand

Marlijn en ik hadden het leuke idee opgevat om te gaan schilderen en dan niet zo maar schilderen. Wij hebben elkaar vereeuwigd op het canvas. Nou ben ik wel creatief, maar niet zo goed in schilderen of tekenen met de hand en dus besloot ik het abstract te houden.Het is helemaal niet nodig om strakke lijnen nee te zetten of perfect te tekenen om een emotie over te brengen met je schilderij.

Lekker veel kleur

Het was een bewuste keuze om zoveel kleur te gebruiken. Iedere kleur stond voor een klein onderdeel van de persoonlijkheid van Marlijn. Ze is niet in één kleur te vangen. Doormiddel van al deze kleuren heb ik geprobeerd haar veelzijdigheid te vertalen.

een Kloddertje roze hier

Schilderen, ik moet zeggen. Het was bijna therapeutisch. Compleet tot rust komen en ondertussen praten als een waterval met vele stille momenten. Soms betrapte ik mezelf ineens met een andere kleur bezig te zijn. Gewoon zonder het te merken. Dat leverde aardig wat lachsalvo’s op. Het was echt een heerlijke dag en ik heb er van genoten.

Het resultaat

Aan alles komt een einde en zo ook aan de schilderkunst. Nu hoor ik je denken, waar is dat resultaat? Hier dus!