Tjonge, het is mij wat zeg. Zit je rustig even een halfuurtje voor de buis onder het mom van “uitrusten van al het harde werken” en ineens zou je bijna achteroverslaan van verbazing met de broek op je enkels. Nu is al het voorgaande natuurlijk onmogelijk, maar als ik zou lopen dan zou dit zeker weten gebeurd zijn.

Vrees niet lieve mensen, ik zit nog steeds in mijn rolstoel, ben niet van de trap gevallen en heb ook geen gekke dingen gedaan. Toch is er iets wat ik even kwijt moet. Er is vandaag een gedicht aan mij opgedragen. Ja u lees het goed, vanaf heden is er een gedicht aan mij opgedragen.

Het is echt een pracht gedicht dus ik zou zeggen surf allemaal naar deze link of naar deze link of naar deze link (wijst alle kanten op) en aanschouw het wereldwonder. Afijn, ik ga even verder met mijn vreugde dans.