Terwijl ik al dagdromend door de gangen van de HAN cross loop ik zowaar bijna een docent voor zijn sokken. Snel verontschuldig ik mij en nog veel sneller zet ik mijn zojuist abrupt verstoorde tempo voort.

Vroeger…

Die situatie deed mij denken aan vroeger, je weet wel die vroeger toen alles beter was. Nou dat zou ik niet direct moeten zeggen, maar het is wel vroeger. Vroeger, toen ik nog jong en onbezonnen was. Toen er nog file was op weg naar het lokaal en toen je nog door de gang riep “hé manke loop eens door.” en dat als je buurman zei “Ik heb een loopneus” dat je dan terugriep “ach je moet niet zo zeuren. Bij jou loopt er tenminste nog iets. Van die typische “gehandicapten-humor” zoals alleen mensen met een handicap dat onder elkaar kunnen. Gewoon lekker geintjes maken over elkaars handicap.

Het zit er van kind af aan in

Humor is voor mij een manier om het ijs te breken, om dingen bespreekbaar te maken. Grappen maken over mijn handicap doe ik eigenlijk al sinds dat ik kan praten. Het blijkt altijd een zeer effectieve manier om angst bij mensen weg te halen. Soms merk je dat men angstig is voor het onbekende en dan behandelen ze je als een kind. Bang om iets fout te doen en dan is een goede grap vaak de oplossing.

Je moet er niet zo spastisch over doen

Ik ben er zeker van de humor het belangrijkste wapen is om een leuk leven te hebben. Als je kunt lachen om je problemen en tekortkomingen dan heb je ze overwonnen. Je kunt de situatie niet altijd veranderen en nog vaker is een probleem niet één, twee, drie op te lossen. Ik word regelmatig gecomplimenteerd met de manier hoe ik om ga met mijn handicap, maar ik vraag mij af of dat terecht is. Het is gewoon een kwestie van er niet te spastisch over doen.