Althans, zo voelt het. Afgelopen woensdag hebben wij deel mogen nemen aan de workshop “Heldenpraat”. Dit is een workshop die je leert hoe je beter voor groepen kan spreken. Zo luidt althans de officiële uitleg. Wat mij betreft gaat het meer over het leren delen van je ware ik en het als groep een ware groep vormen.

Kleine stappen

De workshop bestaat uit kleine oefeningetjes die ons stapje voor stapje verder helpen. De eerste oefening bijvoorbeeld bestaat uit één minuut iemand aankijken zonder een vooroordeel te vormen. De kern van deze opdracht is: iemand aan kunnen kijken zonder direct alles in te kleuren. Niet direct denken “Goh wat zit jou haar lelijk” maar gewoon iemand helemaal in zijn waarde laten.

Bij de tweede opdracht mag één van de twee personen iets vertellen. Niet geforceerd omdat het moet, maar omdat er iets in hem of haar opkomt. Komt er niets dan mag je zwijgen. De ander mag op geen enkele manier reageren. Hij of zij is beschikbaar voor de ander zonder een oordeel. Wanneer de rollen omgedraaid worden mag er niet worden ingegaan op wat de een net heeft gezegd.

Snel afgeleid

De eerste opdracht was voor mij nog goed te doen. De tweede opdracht koste mij veel meer moeite. Dit kwam vooral er in de ruimte nog veel meer gesprekken plaatsvonden uwaar, als ik niet oplette mijn aandacht naartoe ging. Het was heel apart om te merken dat alle andere gesprekken zoveel ruis creëerde. Soms was het makkelijker voor mij om iemand aan de andere kant van de ruimte te horen, dan de persoon die daadwerkelijk tegen mij sprak.

Grote sprongen

De mooiste oefening is de oefening waar je in een kleine groep gaat zitten en de vraag “als jullie mij echt zouden kennen dan zouden jullie weten dat….” gaat beantwoorden. Ik ben echt verrast door wat ik daar allemaal heb gehoord. Mensen die zo open en zo eerlijk zijn, dat is gewoon bijzonder.

Nu zou ik eigenlijk willen schrijven dat er met mij niets aan de hand was. Dat ik heel stabiel en vooral onopvallend nuchter mijn verhaaltje heb afgedraaid, maar niets is minder waar. Er brak iets in mij. Misschien was het een muur, misschien wel een heel kasteel. Ik weet het niet. Als ik er nu aan denk dan vraag ik mij af of ik er wel over moet bloggen. Is dit het beeld wat ik naar buiten wil brengen? Zouden mensen niet een heel verkeerd beeld van mij kunnen krijgen als ik vertel dat er iets brak? Ach, misschien moet ik dat eens los laten. Net als dat ik mijn overdreven perfectionisme los moet laten en eveneens mijn belachelijke eis dat ik alles zelf moet kunnen. Goed ik brak dus. Gênant, a-sexy, niet stoer en al helemaal niet gepland. En alsof het allemaal niet erger kon, het andere groepje kreeg het ook door. Al die ogen op je gericht terwijl je het liefst weg wil rennen….

Gedragen worden

In de allereerste alinea noemde ik dit een dag om een ware groep te vormen. Dat heldenpraat die uitwerking zou hebben had ik nooit kunnen voorspellen, maar een groep werden wij. In plaats dat mensen stiekem een beetje begonnen te lachen of al klaar stonden met hun oordeel stonden ze klaar met hun armen open. Niet direct om de oplossing te geven of om te zeggen dat het allemaal wel meevalt. Nee, gewoon met open armen. Klaar om te steunen en je mens te laten zijn.

Een ware held

Ik ben die dag een held genoemd, zo voelt het nog steeds niet en ik denk ook niet dat ik het zelf ooit als held ga zien. Als ik dan toch een held moet zijn, dan maar een held in een team van helden. Jongens, bedankt! We zijn een waar team. Jullie zijn mijn helden.