Regelmatig zet het mij op gelijke hoogte, nog vaker stelt het mij in staat om achter de tap te klimmen en ‘gewoon’ biertjes te tappen. Het laat mij ‘normaal’ voelen en toch heb ik er ook een hekel aan.  Het is te vinden in elke kroeg. Haat en liefde, gewoon zijn, gehandicapt voelen en tegelijkertijd bevrijdend. Dat is een barkruk. 

Bevrijdend

Zittend op een barkruk voel ik mij gelijkwaardig aan de rest van de groep. Heel even een moment waarbij je op het zelfde level zit. Mensen aankijken zonder de wolken te zien. Het voelt als een bevrijding.

Gewoon

Op een barkruk val ik niet op vanwege mijn vier wielen, hooguit door mijn gedrag. Een barkruk stelt mij in staat om net als ‘iedereen’ achter de tap te kruipen en de kroeg van bier te voorzien.

Gehandicapt

Hoe bevrijdend een barkruk ook is. Het laat mij ook weleens ‘gehandicapt’ voelen. Wanneer mijn bier op is, wanneer iedereen besluit te gaan roken. Het moment waarop je van die kruk zou willen springen maar dat nét niet gaat. Of wanneer je weer terug in de rolstoel gaat zitten en iedereen geschokt reageert…

Haat en liefde

Gek, één voorwerp en zoveel emoties. Een barkruk is zowel de redding voor mij als “barman” als de gevangenis voor mijn bewegingsvrijheid.

En toch. Even niet opvallen, vrienden recht aankijken. Het is mij meer waard dan mijn bewegingsvrijheid. Rollen kan altijd nog. Of zoals iedereen tegenwoordig zegt: YOLO!