Moest ineens denken aan waarom ik ooit begonnen ben met bloggen. Uit het niets, een spontane gedachte. Aan de tijden van weleer, aan vroeger. De tijd van MSN Spaces. Daar begon het. Bloggen. Gewoon spontaan zonder na te denken over de gevolgen. Geen maatstaf, gewoon flow. Doen in plaats van willen. 

Experimenteren, vallen en opstaan om vervolgens nog harder onderuit te gaan. De gedachte dat alles goed was, zolang er maar wat pixels zwart werden om letters te tonen. Lichtelijk naïef alles online knallen. Morgen weer een nieuw stukje, en “wie leest het nou eenmaal…”. Alles online op mijn manier, zonder er iets van te vinden.

Heerlijk naïef, maar o zo fijn. Dat waren nog eens tijden! Gelukkig voor mij is er morgen weer een dag om oude tijden te laten herleven…