Intouchables is verreweg mijn favoriet van de afgelopen jaren. Voor wie het verhaal niet kent. De film gaat over Miljonair Philippe die zwaar gehandicapt is. Om te kunnen (over)leven is hij afhankelijk van constante zorg. Tijdens een sollicitatieronde komt Driss in beeld. Hij komt helemaal niet voor werk, hij wil gewoon voldoen aan de eisen voor een uitkering maar tegen alle verwachtingen in wordt Driss aangenomen.

Schijt aan een handicap

Driss is geen standaard verzorger en heeft kortgezegd schijt aan de handicap van zijn baas. Zo giet hij kokendheet water over zijn benen om te controleren of hij echt niets voelt en weigert hij Philippe te vervoeren in de daarvoor bedoelde bus. Dit alles lijkt extreem grof maar er zit een mooie boodschap achter. Driss heeft geen boodschap aan de handicap van zijn baas. Zijn baas is voor hem een echt mens.

Je kunt er zelfs om lachen

Een van de mooiste scenes van de film is de openingsscène waarin Philippe doet alsof hij een aanval heeft. Dit om een boete voor hardrijden te voorkomen. Ze krijgen hierdoor zelfs een escort naar het ziekenhuis. Zelfspot en (mis)gebruik maken van je handicap, je moet het maar kunnen.

Geen gelikte Hollywoodfilm

Intouchables is geen gelikte Hollywoodfilm waarin de wereld wordt opgeleukt tot een achtbaan van mooie momenten. Intouchables is echt. Het laat de pijn zien die het hebben van een handicap met zich mee kan dragen. Het toont de momenten waar de wereld te klein lijk omdat je een overwinning op jezelf hebt behaald en het toont de vooroordelen van onze wereld. Intouchables combineert zelfspot en doorzettingsvermogen maar toont vooral hoe ieder mens ten diepste normaal behandeld wil worden. Dat, dat is wat deze film zo mooi maakt.

Ok, ok ik geef toe: dit is net een reclame voor Intouchables maar mij heeft de film echt geraakt. De manier van denken, de zelfspot, het vechten tegen de vooroordelen, de angst en de pijn. Ik herken mijzelf er wel in.