Het is alsof de duivel er mee speelt. In een paar weken tijd hebben tientallen mensen tegen mij gezegd dat het mooier zou zijn als ik mijn eigen mening scherper neer zou zetten. ‘Daar worden je blogs krachtiger van’. Gelijk hebben ze, het is alleen verrekte lastig en er is moed voor nodig.

Ik mis de moed

Dat laatste ontbreek bij mij vooralsnog. Ik mis de moed om te schreven wat ik echt denk omdat ik weet dat het tegen het zere been van sommige is. Ik ben veel bezig met dat wat andere van mij vinden. En als je veel waarde hecht aan wat mensen van je vinden kan je maar beter geen uitgesproken mening hebben.

Lastig, ik wil graag zeggen wat ik denk maar ik ben enorm gevoelig voor wat mensen van mij vinden. Het is een slechte combinatie. Dan is er nog iets waarom ik het ontzettend lastig vind. De wereld is niet zwart-wit en dus ook de dingen waar ik over schrijf niet.

Het is allemaal niet zo zwart-wit

Ik kan mij bijvoorbeeld ontzettend opwinden over het feit dat sommige mensen mij behandelen alsof ik de eerste de beste mongool ben. Je weet wel van die type’s die je vragen of je de laptop wel aankrijgt… maar ik snap waarom ze doen zoals ze doen.

Meestal betreft het een persoon van een oudere leeftijd en die is nou eenmaal niet opgegroeid met een persoon in de rolstoel die een HBO-opleiding volgt. Als ik geboren was in de tijd dat deze persoon onderwijs volgde dan zat ik waarschijnlijk in een tehuis.

Zie je, dan kan ik wel schrijven dat hij mij stom behandelt en dat is feitelijk ook juist maar eigenlijk wil de beste man alleen maar hulpvaardig zijn. Het is niet zo zwart-wit.

Toch kan het wel, je eigen mening verkondigen

Er zijn heel veel bloggers die op de een of andere manier er wel in slagen om de eigen mening te verkondigen. Ik vraag mij af hoe ze het doen. Is het lef, ervaring, zelfrespect of toch simpelweg de ‘schijt aan de rest’-mentaliteit.