Je kunt beter arm zijn en je rijk voelen dan rijk zijn en je arm voelen.

Zomaar lukraak een gedachte die omhoog borrelt als ik bijna moedeloos naar mijn scherm staar. Dan ineens moet ik aan kinderen denken, gewoon omdat het kan en omdat kinderen van zichzelf arm zijn, maar zich vrijwel altijd rijk voelen.

Mijn moeder zij vroeger altijd: “Geef het kind een paar knikkers en het is gelukkig.” en zo was het ook echt. Kinderen hebben de fantastisch gave om deze wereld niet al te serieus te nemen. Kinderen maken zich niet druk om de stand van de AEX, de Grieken of de deadline van volgende week. Voor een kind bestaat de wereld uit dat waar het zich op dat moment mee bezig houdt. Knikkers van een paar cent kunnen voor een kind de hele wereld betekenen.

Een kind houdt zich niet aan de regels van de grote mensen wereld. Wat maakt het uit dat de koningin op de stoep staat. Ik heb zin om te springen dus doe ik dat. Wat maakt het uit dat ik volgens de statuten en regelgeving recht moet zitten. Ik heb die behoefte niet en dus doe ik dat niet. Binnen de lijntjes kleuren, een gele zon, groen gras? Mijn zon in blauw, mijn gras geel en die lijnen daar trek ik mij al helemaal niets van aan.

Heerlijk kinderen, wat zijn ze rijk. Ik trouwens ook, althans gevoelsmatig. Ik ga lekker buiten de lijntjes kleuren…. knikkeren en mij ondertussen rijk voelen. De echte designer uithangen.