In de supermarkt is het een drukte van jewelste, dit weekend is het Pasen en dus moet iedereen de nodige versnaperingen in huis hebben. Wanneer ik zo om mij heen kijk lijkt dit vooral de taak van de vrouw des huizes en haar kroost. Al die kinderen hebben iets schattigs als je het mij vraagt.
Racen met kleine winkelwagentjes
Mijn Albert Hein heeft voor de kleine kinderen van die mini winkelwagentjes. Daar kan je natuurlijk boodschappen in doen, maar wat is er nu leuker dan keihard door de winkel racen? Heerlijk ongeremd en totaal niet bewust van de omgeving, jij en je winkelwagentje. Het heeft wat schattigs. Maar o wat ben ik blij dat ik de moeder niet ben! Ik weet gelukkig alle winkelwagentjes te ontwijken en kan in alle rust mijn boodschapjes doen.
Auto, auto, kijk mama een auto!
“Ssst, dat is geen auto en stop met wijzen naar die meneer,” snauwt ze. Met een blik vol wanhoop zegt ze: “Sorry, hij noemt alles met wielen een auto.”. Geeft niks zeg ik en wanneer haar kind voor de zoveelste keer auto, auto roept vraag ik hem of hij mijn rolstoel mooi vindt. Het jongetje begint te glunderen en met grote ogen knikt hij ja. Ik neem afscheid en vervolg mijn weg naar de broodafdeling. Van binnen lach ik om het jongetje, hij is al de tweede in een maand tijd die mijn rolstoel een auto noemt. Ik vraag mij af of hij begrijpt waarom mama zo boos werd…
Het dilemma van mama
Het ouderschap lijkt mij ingewikkeld. Wanneer is iets kinderlijke onschuld en wanneer moet je ze corrigeren. Kinderen zijn zo heerlijk puur maar daardoor ook ontzettend lomp. Wijzen is onbeleefd, maar wel de meest effectieve manier om duidelijk te maken wat je bedoelt. Dat het voor een ouder ongemakkelijk kan zijn, daar denkt een kind niet bij na. Zelf vind ik de corrigerende moeder vaak erger dan de spontane uiting van kinderlijke onschuld. Maar als kinderloze vrijgezel heb ik makkelijk praten. Je wilt je kinderen natuurlijk leren wat de gewenste omgangsvorm zijn en ondertussen moet een kind ook gewoon kind kunnen zijn. Een verschrikkelijk dilemma.
Als je ze voor mij corrigeert, laat het dan
Echt, als je het voor mij doet dan hoeft het niet. Jouw correctie vestigt er alleen maar meer aandacht op. Ik kan juist wel lachen om de kinderlijke onschuld. De plaatsvervangende schaamte die ik voel door jouw woede-uitbarsting maakt het alleen maar ongemakkelijk. Geniet van die kinderlijke onschuld zolang het nog duurt. Dat doe ik ook.
Foto: Jaro Larnos via Flickr Attribution 2.0 Generic (CC BY 2.0)
ik benoem altijd wat t is (een rolstoel, of soms rollator). en leg uit waar t voor is. maar mijn kids zijn er wel aan gewend vanuit kinderdagcentrum (medisch kinderdagverblijf).
Hoi Sandra,
Dat vind ik mooi. Dan breng je kinderen toch iets bij zonder ze ongelofelijk op hun donder te geven. Werkt best goed verwacht ik zo.
Die kinderlijke onschuld en eerlijkheid waardeer ik ook juist heel erg. Andere mensen denken het, maar omdat iets zo ‘hoort’ laten ze het achterwege. Dat dat kind jouw rolstoel als auto zag en helemaal blij was, dat is toch ook prachtig 🙂 Het hoeft niet altijd een tekortkoming te zijn.. Het is gewoon mooi dat zo’n menneke dan naar jou toe komt vind ik!