Dat ik rolstoelgebonden ben is niets nieuws. Dat is al mijn hele leven zo. En het fijne is dat ik daar meestal geen last van van heb. Zo af en toe natuurlijk wel want als rolstoelgebruiker heb ik wel eens last van materiaal pech. Op dat moment ben ik werkelijk gehandicapt. Want zonder rolstoel geen mogelijkheid tot verplaatsen.

Heeft u het echt nodig

Gisteravond kreeg ik een lekke band. Niets bijzonders, dat gebeurt zo nu en dan. Als blijkt dat wij hem zelf niet meer kunnen plakken dan bel ik Emcart. Zo’n gesprek is soms ronduit komisch. Die van vanmorgen ging ongeveer zo:

Eelco: Goeiemorgen met Eelco. Ik heb een lekke band en ik vroeg mij af hoe snel we daar wat aan kunnen doen.

Medewerker: Goeiemorgen, uhm heeft u hem vandaag echt nodig of kan het maandag?

Eelco: Ja, want zonder rolstoel kan ik niets dus graag zo snel mogelijk.

Medewerker: Uhmmh tja, ik kan vandaag langskomen, maar kan het echt niet maandag.

Eelco: Nee, ik heb dat ding nodig. Het zijn mijn benen.

Medewerker: Ok, dus het kan echt niet maandag. Tja, dan word het vanmorgen of nee, kan vanmiddag ook?

Eelco: Wat is vanmiddag in u ogen?

Medewerker: Rond een uur of één

Eelco: Fijn! dat is prima

Ik ben de moeilijkste niet

Nu ben ik echt de moeilijkste niet, dus ik wil mij best een beetje aanpassen aan de tijden die voor hun handig zijn. Alleen ik snap niet zo goed waarom ze een aantal keer vragen of ik mijn rolstoel wel echt nodig heb. Alsof ik voor de lol op zondagmorgen om half 10 bel!

Het zijn slechts mijn benen

Ik snap dat ze het even willen checken of het echt nodig is, maar het lijkt mij toch echt duidelijk. Die vier wielen staan voor mijn benen. Dus, mag ik mijn benen terug? Dankjewel!