Mijn grootste zwakte is dat ik niet in mijn eigen kracht geloof.

Nou ja, soms dan. Vaak ook wel maar niet altijd. Alleen de keren dat het geloof ontbrak blijven veel langer bij. Alsof mijn hersenen getraind zijn om juist dat wat misgaat te onthouden. Alsof ik vooral wil onthouden hoe het niet moet, alsof ik geen fouten mag maken.

Juist dan ga ik in de fout

Juist als ik het (te) goed wil doen gaat het fout. Dan maak ik een dt-fout of een tikfout in een woord wat ik meerdere keren per dag schrijf. In gedachte sla ik mijzelf voor mijn hoofd, hoe heb je zo dom kunnen zijn. Weg vreugde en trots.

Een klein foutje en dan…

Eerder vandaag maakte ik een banner, beretrots liet ik de banner zien aan mijn collega die op haar beurt een tikfoutje ontdekte. Daar ging ik in gedachte door de grond. Woest was ik op mijzelf want deze fout was heel dom. Twee seconden later was de fout gecorrigeerd en niet veel later kwam het besef dat ik niet zo streng moest zijn voor mijzelf.

Jezelf recht doen

Ja, het was netter geweest als ik de tikfout zelf had gezien of helemaal niet had gemaakt. Maar door mijzelf zo te straffen deed ik totaal geen recht meer aan alles wat wel goed was. Het idee, de uitwerking en het resultaat. Mijn gevoel deed geen recht aan het resultaat en aan mijzelf.

Af van het idee

Ik moet er vanaf. Het idee dat een fout maken fout is, dat een fout mijn geloof in mijn eigen kracht aantast. Nu ik dat schrijf, ligt de kracht van een leerproces niet vooral in het maken van fouten? Groeien, en staan in je eigen kracht is dat niet juist jezelf toestaan fouten te maken?