Ik snap het best. Het is niet fijn om een nog warme, walmende, vers geproduceerde drol ter hand te nemen. Ook al heb je een zakje, de warmte straalt toch door en mocht je per ongeluk te hard knijpen dan zijn de rapen gaar. Dat is ronduit shit!

Maar weet je wat ook shit is? Met je blote handen in de stront grijpen omdat iemand te lui is geweest om die zelfde verse heerlijkheid op te ruimen. Er zijn maar weinig dingen die viezer zijn. Ik zeg weinig want een strontmouw of bruin gekleurde vloerbedekking is natuurlijk nog viezer. En dan heb ik het nog niet over de geur die de rest van de dag als een walm om je heen hangt.

Wij kunnen natuurlijk ook uitkijken waar we rijden. Een beetje rolstoeler beheerst de slalomtechniek als geen ander. We zijn immers het billenparkoers in menig winkelcentra gewend. Maar met het kleurendek van de herfst in aantocht groeit de uitdaging om de smeulende bommen te ontwijken. Het is of de natuur samenspant met als enige doel de groeven van je rolstoel te vullen.

Het is overigens een schijtkarwij om die shit te verwijderen. Stokjes, bladeren, papier of als je bijna thuis bent de speciale poetsdoek. Maar bijna thuis ben je nooit, dat is het schijterige aan zo’n situatie. Dus beste hondenbezitter vul dat zakje en heb eens niet zo’n schijt aan de medemens. Ik ben u dankbaar.

Foto: Jes via Flickr CC: Attribution-ShareAlike 2.0 Generic (CC BY-SA 2.0)