Lieve mensen, ik loop al een paar dagen – lees meer dan een week – achter met mijn Wervelstroom verslagen en ik heb tegen de verwachting in ook geen blog tegen het commerciële gedoe van Valentijnsdag geschreven.

Te Druk?

Nou zou ik van de daken kunnen schreeuwen dat het komt omdat ik “te druk” ben, want dat ben ik ook. Maar hoeveel tijd kost het schrijven van een blog je nu daadwerkelijk. Nee, ik wilde er geen tijd voor vrij maken omdat ik er simpelweg even geen zin in had. Soms heb je dat. Gewoon, geen zin. Nou ja, gewoon? Er gebeuren de laatste tijd nogal veel dingen die ik liever niet zou zien gebeuren.

Steun in de rug

Het is fijn om te merken dat er dat er dan altijd mensen zijn die je willen steunen en soms gewoon een schouder aanbieden. Mensen die even wat leuks met je gaan doen zodat je even ergens anders aan kan denken. Dat heb je soms gewoon nodig.

Toch bedankt

Ik weet dat deze mensen vinden dat ik ze niet hoef te bedanken. “We zijn er voor elkaar, daar zijn we vrienden voor” is de gedachte. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend. Pas als je in de problemen zit weet je wie je echte vrienden zijn. Dus ook al hoef ik jullie misschien niet te bedanken, ik doe het toch… Bedankt!

Nu vragen jullie je natuurlijk af wie ik precies bedank. Maar dat, dat is nu juist het mooie. Ik hoef geen namen te noemen want “wie de schoen past trekt hem aan.”