Bloggen, ik deed het ooit elke dag en nu ben ik er alweer een tijdje mee gestopt. Het zat niet in de planning maar één dag niet bloggen werd twee dagen, twee dagen werd een week en toen was het hek van de dam. Een lang digitaal zwijgen deed zijn intreden. (met uitzondering van een nieuwjaarsfilmpje)

Deze “stille tijd” heeft een aantal oorzaken gehad. De oorzaken waren allemaal verschillend maar ze hadden één ding gemeen. Ze lieten mij zien dat het leven niet altijd over rozen gaat. Soms heeft het leven diepe dalen en sommige waren zo diep dat je jezelf kon afvragen over je voorheen op de top van een berg liep.

Het is niet zo dat ik de afgelopen periode niets had om over te schrijven. Maar veel daarvan was negatief van toon en om je de waarheid te zeggen: Ik had geen zin om als een soort van excuusgehandicapte een partij negativiteit de wereld in te smijten.

Vrijdag begint het nieuwe semester. Een mooie gelegenheid om een punt achter de stilte te zetten. Niet omdat al mijn problemen zijn opgelost, ook niet omdat ik alles weer volledig uitgedokterd heb nee, gewoon omdat je als mens in staat bent om verder te gaan met je leven.

Het is tijd om de pen weer ter handen te nemen en de wereld weer te verrijken (of vervelend) met mijn commentaar op die zelfde wereld. Positief en negatief gemixt als een cocktail van het leven.