Als eerst wil ik jullie ontzettend bedanken voor jullie ontzettend lieve reacties die ik de hele tijd ontvang. De afgelopen vier weken zijn absoluut niet makkelijk gebleken maar alle kaartjes, berichtjes en bezoekjes maken het draagbaar. Het is opvallend hoeveel mensen er meeleven en reageren.
Hoe gaat het nu
Om eerlijk te zijn gaat het bagger. Ik heb nog steeds ontzettend veel pijn en ik lig het grootste gedeelte van de dag op bed. Vergeleken met drie weken geleden ben ik wel stukken helderder. Ik krijg nu gewoon meer mee van alles wat er om mij heen gebeurt. Ik kan nog steeds niet veel, als ik een half uur echt een programma probeer te volgen ben ik op en moet ik gaan liggen. Ik probeer regelmatig ook even in de rolstoel te gaan zitten maar ook dat hou ik niet echt lang uit.
Wij weten het ook niet
Het meest gehoorde antwoordt is “Ik weet niet wat het is”. De resultaten van de onderzoeken zijn zoals je ze mag verwachten, geen afwijkingen. De artsen staan voor een raadsel. Ze sluiten veel uit, zo kan het bijvoorbeeld geen hernia, bloedprop of een probleem met een zenuw zijn. Fijn dat dat het niet is want dat zijn toch best ernstige dingen. Maar met uitsluiten komt er geen oplossing. Het is als vissen in een vijver waar één gouden vis in zit. De kans dat je de juiste vis aan de hengel krijgt is ontzettend klein.
Zoveel opties zijn er niet
Afgelopen woensdag was ik bij de revalidatiearts en die gaf eigenlijk een drietal opties.
- Pijnbestrijding en wachten tot het over is
- Fysiotherapie, ergotherapie en de hele ziekenhuismolen
- Botox met de kans dat ik voor vier maanden mijn transfer mogelijkheid en dus mijn zelfstandigheid kwijtraak.
En wat mij betreft zijn zowel één als drie geen optie. Blijven liggen tot het over is? Ik dacht het niet. Dat is toch geen leven? En drie, dan heb ik voor de komende 4 of 5 maanden overal hulp bij nodig! Stel dat ik niet eens zelf naar de wc kan. Natuurlijk, daar zijn oplossingen voor maar ik zie dat voorlopig niet zitten. Optie twee dan maar proberen.
Sorry, ik zal niet meer zeuren
Ja, ik weet het. Dit is een beetje een zeur blog met veel negativiteit. Sorry ik zal niet meer zeuren. Ik kijk gewoon uit naar het moment dat ik weer zelf achter de tap kan kruipen om mensen van bier te voorzien. Het moment dat ik met twee vingers in de lucht de Hangar kom binnen lopen en dat ik dan gewoon twee cappuccino krijg voor mij en een vriendin. Ik kijk uit naar de avond dat ik met vrienden een feestje vier en ik kijk zelfs uit naar het moment dat ik het weer veel te druk heb omdat ik studie en werk probeer te combineren. Het moment dat ik weer mensen blij kan maken omdat ik ze ergens mee kan helpen. Ik kijk uit naar mijn leven, het voelt nu soms zo zinloos.
Recente reacties