Het is acht uur in de morgen als ik mijn open ogen voor een nieuwe dag. Ik pak mijn telefoon en open Twitter. Al snel blijk dat er iets verschrikkelijks heeft plaatsgevonden in Parijs. In mijn poging duiding te scheppen schakel ik naar de NOS. Vijf aanslagen in Parijs met —voor zover we nu weten — 128 doden en 80 zwaar geworden.

Ik schiet vol, mijn maag draait om. De aanslag in Parijs komt hard binnen, al kan ik niet precies duiden waarom juist deze aanslag mij zo raakt. Verslagen lig ik in bed. Via Twitter blijkt dat ik niet de enige ben die wakker wordt met dit verschrikkelijke nieuws. Mijn tijdlijn is geschokt, en we lijken steun bij elkaar te zoeken.

In het NOS-journaal spreekt een deskundige over de rol van de media. Zij moeten voorzichtig zijn met het kiezen van woorden. “Spreek niet over oorlog, maar over acht gekken die een aanslag plegen.”. Zo snel als ik kan deel ik dit inzicht met mijn volgers en voeg daar liefde aan toe.

Het gros van mijn tijdlijn zoekt steun en uit afschuw, maar helaas zijn er mensen die het nodig vinden om “Gaan we het dan nu eindelijk over de oorzaak van het kwaad hebben” en “Het is tijd dat we deze idiote ideologie uitroeien.” te roepen. Ik jank van binnen, juist dit soort uitspraken zijn nu olie op het vuur. Kwaad en haat zijn niet de oplossing. Ik wil er eigenlijk wat van zeggen maar kan de woorden niet vinden. Nu niet, misschien later, face2face. Ik trek het niet meer en besluit alle “sociale media” uit te zetten. Voor nu even de “kop-in-zand”-techniek.

Ik wil geloven in de wereld waar de liefde zegeviert, waar we er voor elkaar zijn. Samen één, samen met onze verschillen. Waar we de liefde verspreiden. Hoop dat we dit met elkaar kunnen verspreiden. Laten we praten met onze monden en niet met wapens.