Twee dagen geleden las ik een column van Josje genaamd “De loopPil? Ja! Ik wil!”. Josje vertelt dat ze zeer tevreden is met haar leven maar een looppil direct zou innemen. En eerlijk gezegd, ik kan er helemaal in komen.

Want lopen dat lijkt mij wel wat.Rennen tot ik erbij neerval, de bossen verkennen, wadlopen, de moonwalk, mijn geliefde optillen en ronddraaien tot één van beide misselijk is. Of spontaan de trein pakken en zien waar ik uit wil stappen. Geen reisplanning, taxi of spannende momenten in de lift. Gewoon heerlijk de trap bestormen. Als ik kon lopen zou ik dingen doen die voor andere zo normaal zijn.

Aan de andere kant lijkt me ontzettend raar, lopen. Niks is weer zoals ik gewend ben. Het perspectief verandert, de kasten zijn ineens stoffig en mensen recht in de ogen aankijken is geen uitdaging meer. Dat lijkt mij ook weer zo raar.

Ik zou haast de indruk kunnen wekken dat ik niet gelukkig ben. Dat ik mijn beperking als een last ervaar. Niets is minder waar. Ik laat mij niet beperken door vier wielen. Doe wat ik wil, als is het soms veel geregel. Maar o wat zou het soms heerlijk zijn om even een potje te rennen, springen, vliegen, vallen en weer door te gaan. Alleen, een gebroken been plakt lastiger dan een lekke band.

Foto:Manny Valdes via Flickr CC: Attribution 2.0 Generic (CC BY 2.0)