Het zal je maar gebeuren. Je bent op een feestje, krijgt pijn aan je benen en belandt op de spoedeisende hulp. Daar vertellen ze dat je moet blijven en krijg je morfine tegen de pijn. Ruim anderhalve week later zit je nog aan de morfine en is slapen eigenlijk het enige wat je kunt doen. School, werk, het hele leven is tot stilstand gekomen.

Tot nu toe weet niemand wat er aan de hand is

Alle testen die tot nu toe zijn uitgevoerd geven geen uitsluitsel over de oorzaak van de pijn. De medici staan voor een groot raadsel. Ze weten niet waar ze het moeten zoeken.

De pijn kan omschreven worden als aanvallen van duizenden naalden. De plek waar de pijn opkomt verandert constant. Dan weer in mijn linkerbeen aan de onderkant, dan weer rechts in het bovenbeen. Hierdoor is onderzoeken waar de pijn vandaan komt zeer gecompliceerd. De revalidatiearts heeft aangegeven dat het goed mogelijk is dat de oorzaak nooit gevonden wordt.

Het moeilijkste is niet weten waar je aan toe bent

Doordat ze de oorzaak niet kunnen vinden hoopt men dat de pijn vanzelf wegtrekt. Er is niemand die weet of en wanneer dat gebeurt. Dat vind ik het moeilijkste. Iemand zei dat er aan ziek zijn ook positieve kanten zitten en dat is helemaal waar. Ik leer eindelijk eens loslaten en je komt erachter dat er heel veel mensen zijn die van je houden. Een wijze les en het plaatst je leven in perspectief. Het geeft je tijd om je te realiseren hoe rijk je leven eigenlijk is. De steun die ik in de afgelopen weken heb mogen ontvangen is overweldigend.

Even terug naar dat loslaten

Dat vind ik echt ontzettend lastig. Het is een enorme worsteling om te accepteren dat je niet kunt werken en dat je het project op school niet kunt afmaken. Ik ervaar het alsof ik mensen teleur stel. Iedereen heeft er respect voor maar ik heb er al menig traantje om gelaten. Zelfs nu zeer duidelijk is dat ik het niet kan.

Dit blogje kost mij ongeveer een dag. Dat zegt genoeg, dat is wel duidelijk maar dat maakt het niet minder moeilijk. Voor iemand die door het leven rent is stilstaan een hele verandering. Gelukkig zijn er enorm veel mensen die juist nu om mij heen staan.

Leren om los te laten is heel gezond en de pijn trekt wel weer weg maar de ervaring dat zoveel mensen voor mij klaarstaan neem ik voor altijd met mij mee.