Soms krijg je de vraag of je niet liever ‘niet gehandicapt’ zou willen zijn. Een hele legitieme maar moeilijke vraag want er is geen pasklaar antwoord op. Toegegeven, het zou makkelijker zijn als ik liep maar of ik het zou willen… ik weet het niet.

Je lijkt wel gek! Wie wil er nou niet lopen

Nou, stel he… je bent je gewend om elke morgen een kopje koffie te drinken. Je weet hoe je ochtendroutine eruit ziet. Je staat op, loopt naar het koffiezetapparaat zet je koffie en wordt rustig wakker.Ineens kan dat niet meer. Je leeft ineens in een wereld zonder koffie. (ja, een beetje een belachelijke vergelijking) Dat zou toch raar zijn. Dat is het ook een beetje met mij en lopen. Ik ben niet anders gewend dat dat ik vier wielen met mij meedraag. Als ik ineens zou kunnen lopen zou mijn wereld op zijn kop staan en daar moet ik niet aan denken. Niet van de een op andere dag in ieder geval.

Lopen, het heeft iets magisch

Het lijkt mij fantastisch om gewoon uit je stoel op te staan… de buitendeuren open te doen en het strand op te rennen. Het warme zand tussen je tenen en maar rondjes rennen, alsof de alsof je een tol bent, bedoelt om voor eeuwig rond te draaien. Ik zou er denk ik wel even zoet mee zijn. Grote kans dat ik het in mij hoofd haal om denkbeeldig de Titanic na te spelen. “I’m the King of the World” Vervolgens de zee in om (natuurlijk) niet te verdrinken. Tja, lopen het heeft zijn voordelen.

De wereld is op je ingericht

Gek, het voelt niet zo maar de wereld is helemaal niet ingericht voor mensen in een rolstoel. Het pinapparaat bij de kassa zit net te hoog en in de meeste kroegen kan ben je welkom om te drinken maar wanneer je daarvan naar de wc moet… dat kan nog weleens een lastige klus worden die je waarschijnlijk niet zelfstandig kan klaren. (ik moet toch eens leren om hoog te springen met mijn rolstoel en de trap in één sprong over te slaan.)

Mag ik even ruilen

Weet je wat we doen, ik ruil gewoon een weekje met je. Ik ga een week lopen en dan mag jij even in mijn rolstoel. De meeste mensen willen er toch graag even een rondje in rijden. Dan kan ik mooi even uitvinden hoe het zou zijn om echt te lopen. Hoe mensen dan reageren en hoe ik de wereld dan ervaar. Maar niet te lang hoor want ergens ben ik ook wel gesteld op mijn ijzeren ros.

Afijn, nu weer terug naar het realisme. Wat ik liever zou willen doet er niet echt toe. Het gaat erom wat mogelijk is en waar ik uiteindelijk gelukkig van word. Hoewel deze wereld niet helemaal op rolstoelers is ingericht zijn er zoveel mogelijkheden om de dingen te doen die ik wil doen. Om te genieten van mooie momenten en van elkaar. Er zijn meerdere wegen naar Rome en meerdere manieren om de trap op te komen.